MENU
We vertrekken vanuit Bordeaux richting Sauternes. Château Sigalas Rabaud is omringd door grote top châteaus; Château d’Yquem is zelfs in de achtertuin zichtbaar. Helaas heeft dit geen positief effect op de wijnen van Rabaud. De verkoop is sterk gedaald omdat mensen steeds minder zoete wijnen drinken. Deze wijn is altijd bijzonder geweest, vooral geliefd bij de hogere elite.
Nu vindt er een opvallende verandering plaats in de wijnbereiding. Ze planten meer Sémillon aan, omdat ze Sauvignon Blanc te eenvoudig en lastig te vinifiëren vinden. Bij Sigalas Rabaud zie je een mousserende wijn, twee droge en twee zoete wijnen in de selectie. Elk topchâteau in Sauternes speelt een belangrijke rol in deze trend naar droge wijnen. De wijnen zijn goed, maar de naam is nog zo klein dat ze moeilijk te verhandelen zijn. De prijs-kwaliteitverhouding is echter uitstekend, dus sla je slag en koop wat droge Sauternes in; je zult er lang en voordelig van genieten.
"Everybody say: Haut-Bailly!"
Dit is het verschil tussen een groot château met een bekende naam en een kleiner château dat gezelligheid vooropstelt.
Je ziet het direct bij binnenkomst: de grote kelder, speciaal ontworpen door een toparchitect uit Bordeaux. Rijke Amerikaanse investeerders werken samen met de Fransen. Je zou zeggen wat vreselijk, maar stiekem kan ik er wel van genieten. Het is misschien overdreven, maar de wijn die er vandaan komt, is zó goed gemaakt dat je er simpelweg niet op kunt haten. Ze leveren topwijnen, en elk jaar verbeteren ze de kwaliteit.
Helaas is de romantiek er wel op achteruitgegaan. We worden ontvangen door een Amerikaanse PR-machine die niet eens een stap in de wijngaard zet. Het draait vooral om marges, nieuwe machines en de prijs van de fles.
De lunch was uiteindelijk wel echt fantastisch, dus ik klaag niet. Topwijnen zijn de 2015 en de 2017, beide ruim €150, en je proeft dat de wijnen hun prijs waard zijn, als je de portemonnee hebt tenminste.
We rijden naar Beychac, vlakbij Saint-Émilion, waar Kees van Leeuwen op het punt staat zijn expertise over het terroir van Saint-Émilion en Pomerol te delen. Ik ben al lange tijd fan van zijn werk; hij heeft een stem die boeit en zijn Nederlands is nog steeds uitstekend. Het is te veel om te benoemen, maar de conclusie is dat terroir zeker invloed heeft op de uiteindelijke wijn, hoewel de verschillen moeilijk te onderzoeken zijn. Daarom is hij al ruim 30 jaar bezig met dit onderwerp. Wat mij bijblijft, is dat de laatste tijd de oogstjaren steeds warmer worden. Dit beïnvloedt de wijnbouw; denk aan biologisch werken en de hoeveelheid stoffen die nodig zijn om de natuur te weerstaan. Er zijn twee conclusies: één is dat de extreme weersomstandigheden nadelig zijn (denk aan vroeg uitbloeien en laat vriesgevaar in 2024), en één is dat het positief kan zijn, omdat de druiven beter rijpen en er minder schimmelziekten zijn door weinig regen.
We proeven vijf wijnen, allemaal uit verschillende bodems. De eerste twee zijn alluviaal, uit de vlakte van Saint-Émilion; de andere twee komen van de heuvels en het 'calcaire à astéries', de bekende kalkbodem.
Je proeft verschil, maar mijn palet is nog niet zo ontwikkeld dat ik jaargangen kan vergelijken. Dit hoop ik de komende jaren te leren en te ontwikkelen. Na deze interessante proeverij ontdekken we de stad Saint-Émilion en dineren we 's avonds in Puisseguin tussen de wijngaarden in een prachtig restaurant, waar we nog heerlijke wijnen drinken en enorm genieten van het uitzicht.
Dit is een ander ontvangst dan bij Haut-Bailly. Je ziet direct dat ze liefde voor de natuur hebben, met een pony die buiten staat te grazen. We worden naar binnen gelokt vanwege de miezerige regen (de Fransen houden écht niet van regen!). De lieve vrouw leidt ons door de wijnkelder en stopt bij een bord met alle statistieken van hun wijngaard. Kees van Leeuwen heeft alles in detail uitgestippeld, waardoor de eigenaren weten welk druivenras geschikt is voor welk type wijngaard. Mooi om te zien dat hier ook Nederlandse invloed merkbaar is. Wie weet heb je meer Nederlandse trots geproefd in Bordeaux dan je zelf denkt!
Tijdens de rondleiding door de wijngaard voel je de intensieve relatie tussen de twee eigenaren. De vrouw is pittig en de man volgt vooral haar instructies. Schattig om te zien, maar ik hoop dat ze niet in een vechtscheiding belanden, want de wijn die we hierna proeven is prachtig. Je proeft de liefde die ze dagelijks in de planten en druiven stoppen. De samenwerking tussen de kracht van de natuur en de kracht van de mens. Alles is in balans en zo ook de middag, met de spanning van de gerechten, de lekkere wijn, de intensiteit van de relatie tussen man en vrouw, en de dochter die het in de toekomst gaat overnemen. Alles bij elkaar maakt dit een prachtig verhaal om te vertellen bij terugkomst in Nederland.
Onderweg naar de Médoc beschrijft Robert Handjes, blindproeverijleraar aan de wijnacademie, hoe de Jalles veel invloed hebben op de Médoc. Ik vroeg me af wat dit precies inhield en Robert waarschuwde me voor elke aankomende Jalle. Geweldig hoe deze monsieur alle châteaus weet te benoemen en hoe de passie van zijn snor afstraalt.
Eenmaal aangekomen bij Château Giscours merk je dat dit een heel andere kant van Bordeaux is. De rijken bezitten hier het grote, oude geld. Prachtig en ook imponerend om te zien. De wijngaarden liggen er strak bij en alles is netjes geanalyseerd. We worden begroet door een Nederlandse wijnmaker die al lange tijd verbonden is aan Château Giscours. Na de proeverij van Giscours 2019 en 2021 en de La Sirène de Giscours, was het tijd om echt te genieten. Ik voelde me een châteaueigenaar. Wat een wijnen en wat een sfeer! De tuin was groter dan mijn eigen stadje Helmond. Het voelde alsof mijn stad vergeten was. Dit is het oude geld in een nieuw jasje. We worden bediend door obers en mogen zoveel nemen als we willen. Eerst worden we getrakteerd op een La Sirène uit 2015, natuurlijk een magnum, en uiteindelijk staat er een grote Jeroboam uit 2012 klaar om met z'n allen te genieten. Ik voel me als Napoleon, maar dan op 21-jarige leeftijd, met de wereld nog aan mijn voeten. Ik ben enorm trots dat ik hier sta. Door de jaren heen heb ik gevochten voor mijn plek op de wijnacademie en eindelijk kan ik zeggen dat ik een fijne werkplek heb gevonden in de horeca. Château Giscours was een prachtig einde van een fantastische Bordeauxreis, georganiseerd door de Wijnacademie.
Dank aan Udo Goebels voor de fijne verhalen in de bus, Robert Handjes voor de uitleg over de Jalles en de betonnen vaten, en Birthe van Meegeren voor het luisteren naar mijn verhaal en voor de goede planning. Bordeaux en de mensen met wie ik was, jullie waren allemaal stuk voor stuk fantastisch, dankjewel...
Wordt Vervolgd...
